Research

II

Szarość nocy okryła już w większości śpiące miasto. Opustoszały teren jednostki wojskowej oświetlał jedynie blady księżyc od czasu do czasu przysłaniany zbłąkaną chmurą. Znajdowało się tam wiele budynków w nieużytku, które jakby wynurzały się z pomroki późnej pory dnia. Stwarzały idealne miejsce na schronienie. W jednym ze środkowych pomieszczeń, najbardziej oddalonego od drogi i stróżówki ochrony gmachu, rozbłysło światło lamp. Wszedł tam krótko ostrzyżony mężczyzna około czterdziestki. Jak dotąd śpiący w sąsiednim pokoju żołnierz, na czuja zerwał się z prowizorycznego posłania, na które składał się materac i koc. Wybiegł z bronią w ręku i wycelował ją w intruza.

- Pan generał już wrócił?! – Zdziwił się żołnierz opuszczając broń. – Proszę mi wybaczyć, ale wziąłem pana za intruza.

- Spocznijcie żołnierzu – mruknął do podwładnego mężczyzna, obrzucając go zimnym spojrzeniem – Gdybyście czuwali tak, jak śpicie, to nie musiałbym się martwić o nasze schronienie.

- Co skłoniło generała do tak szybkiego powrotu? – Spytał młody chłopak z czarnymi dredami, nie odrywając oczu od ekranu swojego laptopa. – Czyżby spacer okazał się być nieco nudnym zajęciem w tej dziurze? Kiedy ruszamy dalej?

- Nie zapędzajcie się tak sierżancie Ohara – uciszył chłopaka mężczyzna groźnie na niego łypiąc surowym wzrokiem. Para przenikliwych niebieskich oczu zmroziła krew odbiorcy spojrzenia, który natychmiast spokorniał. – Dotychczas myślałem podobnie do was Ohara, jednak ku mojemu zaskoczeniu znalazłem w tej polskiej prowincji coś ciekawego. Rozgośćcie się chłopcy, bo zabawimy tu nieco dłużej.

- Twój humor diametralnie uległ zmianie Bishop. – Zauważył, siedzący dotychczas cicho w jednym z kątów, blond włosy nastolatek. Jako jedyny nie bał się swojego dowódcy i nie wyrażał się do niego z szacunkiem. – Czyżbyś planował powiększyć naszą wesołą gromadkę o jeszcze jedną niewinną duszyczkę?

- No ba! – Wybuchnął śmiechem mężczyzna. – Jak dobrze mnie znasz Black?

- Przejrzałem cię już w Sudanie – Stwierdził chłopak rzucając w swojego generała nożem. – Przy naszym pierwszym starciu. Jedynie walka pozwala dogłębnie poznać przeciwnika. Jesteśmy podobni, dlatego zgodziłem się do ciebie przyłączyć. Jednak w każdej chwili wszystko może się zmienić.

- Nie dasz mi zapomnieć, co? – Westchnął mężczyzna przechwytując rzucony w jego kierunku nóż. – Jak zwykle celujesz w mój ślepy punkt, ruch godny twojej prawdziwej tożsamości. Nie bój się, nikomu jej nie zdradzę.

- To kogo tym razem mamy sprawdzić? – Wtrącił się rudowłosy mężczyzna z książką w ręku. – Z dobrego humoru generała wnioskuję, że to ciekawy przypadek.

- W rzeczy samej sierżancie Kos – przyznał generał się uśmiechając – Znalazłem coś interesującego i szczerze chcę to dostać w swoje ręce. Mała, obfita w kolce różyczka.

- Kwiatek?! – Zdębiał stojący na uboczu żołnierz. – Pan generał chce kwiatka?

- Nie, ty imbecylu – roześmiał się Black – Choć z drugiej strony, może wręczę ci bukiet czarnych róż przy naszym rozstaniu Bishop.

- Nie żartuj w ten sposób z naszego dowódcy Swen – Zrugała go wchodząca do pokoju czarnowłosa dziewczyna – Czy dobrze słyszę dowódco? Masz zamiar z rekrutować dziecko płci żeńskiej?

- Słuch cię nie myli Elizo – odparł spokojnie generał, zapalając papierosa – Ale przed tym, musimy ją trochę poobserwować.

- Dziecko?! – Zdumiał się Ohara. – W jakim wieku?

- Dziesięć lat – rzucił generał wypuszczając dym z płuc – Podobnie jak my, jest nowa w tym mieście.

- Smarkula po przejściach – mruknął nie dowierzając Ohara – to jakiś żart?

- Jeśli próbujesz kwestionować moją decyzję, to lepiej zamilcz – zrugał podwładnego generał – To dziecko ma większy zasób słów niż niejedno z was, a do tego posiada pewną zdolność, o której chciałbym dowiedzieć się nieco więcej. Ty Ohara, masz przedrzeć się przez jej dotychczasowe życie, za to Kos, wcieli się w rolę jednego z jej nauczycieli. Jesteś Polakiem, dlatego nie będziesz wzbudzał podejrzeń. Kapitan Kira zajmie się formalnościami.

- A co ze mną? – Przypomniał się z drwiną w głosie blondyn w kącie. – Jakie zadanie wyznaczysz mi generale?

- Wszystko w swoim czasie Black – zastopował chłopaka dowódca – Na razie siedź grzecznie na dupie i czekaj.

•

Agata wraz z jej mamą przez całą drogę do domu nie zamieniły ze sobą ani jednego słowa. Zajechały pod jeden z domów jednorodzinnych znajdujących się pomiędzy dwoma cmentarzami komunalnymi. Dziewczynka wysiadła z auta i w milczeniu przyglądała się okolicy.

- I jak? – Spytała ją mama z wymuszonym uśmiechem wskazując dom. – Co o tym sądzisz?

- Ciekawa lokalizacja – stwierdziła Agata siląc się na miły ton głosu. Była zmęczona podróżą i, według niej bezsensowną, rozmową z nieznajomym mężczyzną. – Cisza, spokój i z dala od większości ludzi. Może być.

- Zobaczysz, wnętrze domu jest obłędne – zapewniała matka, popychając córkę w stronę budynku – Tym razem mamy dużo wolnego miejsca i każde z was będzie miało swój własny pokój.

- To fajnie – ucieszyła się Agata momentalnie się ożywiając – Pierwszy raz będę miała swój własny pokój. Chodźmy już.

- A co z walizką? – Przypomniała jej o bagażu mama. – Zapomniałaś?

- Nie, nie zapomniałam – sapnęła dziewczynka, otwierając bagażnik samochodu. Skinęła na walizkę, a ta wyskoczyła z pojazdu i stanęła przy jej nogach. – Już.

- Kochanie, mówiłam abyś nie nadużywała tych swoich zdolności. – Zganiła ją kobieta z groźną miną. – Po pierwsze, ktoś mógłby cię zobaczyć, a po drugie, nie wiemy co się z tobą dzieje podczas, gdy korzystasz z tych mocy. Boję się, że ktoś mógłby mi cię zabrać.

- Przepraszam. – Agata spuściwszy głowę dała matce do zrozumienia, że żałuje. – Ale prawo nie pozwoli chyba na to?

- Gasiu, prawo polskie interpretowane jest na różne sposoby. Wiesz też, że przepisy się naciąga. – Tłumaczyła córce. – Ludzie to podłe stworzenia, a czasem i głupie. Niszczą to, czego nie rozumieją, uznając to za złe.

- Czyli, że uznają mnie za potwora i zniszczą? – Spytała cicho dziewczynka markotniejąc. – Wybryk natury nie godny egzystencji.

- Nie jesteś żadnym wybrykiem natury, czy potworem, jasne!? – Zdenerwowała się kobieta, potrząsając córką. – Jesteś moim dzieckiem i nazywasz się Agata Aliud.

- Moje imię i nazwisko nic nie zmieni mamo – mruknęła w zamyśleniu Agata – Tylko ty postrzegasz mnie, jak dziecko, znając prawdę. Inni postrzegają mnie, jak dziwadło, bądź potwora. Cały czas ktoś daje mi do zrozumienia, że w ogóle nie pasuję do tego świata. Mam dziesięć lat, a każecie mi z tatą zachowywać się, jak ktoś dorosły. Przez to nie potrafię znaleźć swojego miejsca.

- Chcemy cię jedynie chronić! – Krzyknęła kobieta. – Czego ty chcesz?

- No nie wiem, zrozumienia? – Rzuciła smutnie dziewczynka. – Tylko tyle.

- Zrozumienia?! – Matka chwilowo została zbita z tropu. – Wiesz, że to idzie w obie strony?

- Wiem – odpowiedziała Agata – Ja cię rozumiem i mam świadomość tego, jak ciężko jest ci utrzymać trójkę dzieci i siebie. Wiem też, że czasem żałujesz moich narodzin, tata tak samo. Dajcie mi czasem do zrozumienia, że jestem niechcianym dzieckiem. Rozumiem was i pewnie na waszym miejscu myślałabym podobnie, dlatego nie mam o to żalu.

- Może byście tak weszły do domu i tam dokończyły tę kłótnię, zamiast wzbudzać ciekawość sąsiadów! – Zawołał z okna ciemnowłosy chłopak. – Lepiej trzymać tego cudaka pod kluczem w piwnicy, tam gdzie nie ma okien. Wtedy chociaż będzie pewność, że nic nie zrobi i nie przyniesie nam wstydu.

- Przestań mówić w ten sposób o siostrze, Tobiaszu! – Zganiła syna kobieta. – Jeśli masz coś do powiedzenia, to zamknij okno i zejdź na dół, do salonu.

- Powiedziałem co chciałem, a okna nie zamknę, bo gorąco – rzucił chłopak znikając za firanką.

Agata pogrążona w myślach ruszyła w stronę frontowych drzwi, jej mama kroczyła tuż za nią. Kiedy weszła do środka, ujrzała przestrzenne wnętrze domu. Wszędzie panowały ciepłe, pastelowe barwy i porządek. Dziewczynka była pod wrażeniem, bo dotychczas z reguły zajmowali podrzędne mieszkania w obskurnych blokach, na które było stać jej mamę w dużych miastach. Orneta była małą mieściną, więc tym razem mogli zamieszkać w normalnym domu.

- Wow – szepnęła oniemiała dziewczynka – naprawdę wielki.

- Mała odmiana, co nie? – Zapytał ją Oskar, drugi z braci, ten najstarszy. W odróżnieniu od Tobiasza, on jej nie dogryzał, tylko wspierał. – Co to za smutna minka?

- Tobiasz – sapnęła zmęczona Agata – On mnie nie znosi, podobnie jak tata.

- Co? – Para szarych oczu Oskara skierowała się na twarz siostry. – Powiedział ci coś?

- Nie. – Rzuciła siląc się na uśmiech dziewczynka. – Zresztą nie ważne.

- Jak chcesz – westchnął Oskar kierując się w stronę schodów – W takim razie zaprowadzę cię do twych komnat królewno.

- Wariat z ciebie. – Agata chwyciła walizkę i ruszyła za bratem, pozostawiając za sobą mamę. – Od razu położę się spać, jakoś kiepsko się czuję.

- A co z kolacją? – Zmartwiła się mama. – Powinnaś coś zjeść. Z tego co wiem, to od rana nie miałaś nic w ustach.

- Nie jestem głodna, a poza tym myślę, że wyjdzie mi to raczej na dobre – odparła sennie wspinając się na schody – Ostatnio i tak nie mam apetytu.

- To nie zdrowe, wiesz? – Zwrócił jej uwagę Oskar. – Powinnaś posłuchać mamy i wrzucić coś na ruszt. Masz dopiero dziesięć lat i nadal rośniesz.

- Wiem to – westchnęła zmęczona Agata – Nic nie poradzę na to, że nie chce mi się jeść. Kiedy widzę jedzenie, zbiera mi się na wymioty i zaczyna boleć brzuch. Zresztą nie ma o czym mówić.

- Właśnie, że jest – wtrąciła rozgniewana mama – To niebezpieczne. Możesz się poważnie rozchorować. Co się wydarzyło u ojca?

- Nic. – Skłamała matce chcąc skończyć rozmowę. – Nie wydarzyło się nic godnego uwagi. Po prostu im przeszkadzałam, dlatego wróciłam. Wam też przeszkadzam?

- Przeszkadzasz i to bardzo – oświadczył z góry Tobiasz – Komu niby potrzebne takie cudaczne i pulchne smarkule?

- Rozumiem – Agata poczuła, jak z nerwów ściska jej żołądek, a do oczu napływają łzy. Wytarła je rękawem i zmusiła się do uśmiechu. – Nie kopie się leżącego, ale nie szkodzi, przecież i tak nigdy nie należałam w pełni do tej rodziny.

- Chodź – Oskar pociągnął ją za sobą, jakby bojąc się, że zawróci i ucieknie z domu. W pierwszej chwili miała taki zamiar, ale doszła do wniosku, że byłoby to z jej strony mocno niedojrzałe. Pozwoliła się więc zaprowadzić do swojego pokoju. – Mam nadzieję, że w twojej głowie nie roją się głupie myśli. Wiem, jak ciężko jest ci się zmagać z dziecinnymi komentarzami Tobiasza na twój temat. On obwinia cię o rozstanie rodziców. Szukał kozła ofiarnego i znalazł ciebie. – Starał się ją pocieszać Oskar w drodze do pokoju, który znajdował się po słonecznej stronie domu. Było tam jej łóżko i wygodny, głęboki fotel, idealny do czytania książek w zimowe wieczory. Tuż za  nim stał regał wypełniony jej ulubionymi wolumenami. Dziewczynka nie mogła już tłumić łez i zwyczajnie się rozpłakała. Brat ją przytulił i, jak miał to w zwyczaju, gładził jej grube, miękkie brązowe włosy. – To jest właściwa reakcja, więc nie tłum tego w sobie. Zdrowo jest czasem tak popłakać. Jestem dumny, że mam tak uroczą siostrzyczkę, a dzięki tym fikuśnym zdolnościom, mogę pochwalić się twoją oryginalnością. Powiesz mi teraz, jak było u ojca?

Dziewczynka usiadła po turecku na łóżku, a po chwili zastanowienia kiwnęła głową na zgodę.

- W sumie, to było jak zwykle. – Odparła cicho. – Narzekania, krzyki, wyzwiska. Jednak, gdy tata uderzył mnie i oświadczył, że najlepiej byłoby gdyby mnie w ogóle nie było… Po prostu wzięłam swoje rzeczy i wyszłam. Spędziłam noc na dworcu, a potem jakoś wyżebrałam kasę na bilet do Ornety. Jakiś chłopak pozwolił mi od siebie zadzwonić do mamy, by poinformować ją o moim przyjeździe. To cała historia. Ja naprawdę nie chcę nikomu zawadzać, czy to możliwe?

- Widzę, że przeszłaś dwa tygodnie piekła na ziemi. – Podsumował w skupieniu Oskar. Miał osiemnaście lat i był o trzy lata starszy od Tobiasza. Agata zauważyła błysk wściekłości w jego szarych oczach. – Ten bydlak w ogóle nie powinien nazywać siebie ojcem. Zranił mamę, romansując z Anną, a teraz krzywdzi i ciebie, swoją córkę.

- Nie mów tak – uspokajała brata – To nic nie da. Jest moim niby biologicznym ojcem, czego nie da się zmienić. Darzymy się jakimiś tam uczuciami, chyba.

- Sama nie wierzysz w to, co mówisz – zauważył Oskar – Zauważ, że pozytywne uczucia w pewnym momencie zmieniają się na te negatywne.

- Twierdzisz, że powinnam go znienawidzić? – Spytała ziewając.

- Nie – Oskar ruszył w stronę drzwi – Ja jedynie zwracam twoją uwagę na istotną zmienność uczuć ludzkich. Tym akcentem zakończymy naszą rozmowę. Łazienkę i ubikację masz zaraz obok swojego pokoju. Miłych snów.

- Dobrej nocy – pożyczyła bratu, który zniknął za drzwiami. Chwilę siedziała w milczeniu, aż nie wiedzieć kiedy, zasnęła.

Wzburzony Oskar nie kryjąc swej złości, wszedł do kuchni, gdzie siedział Tobiasz z matką. Starał się utrzymać w ryzach większą część gniewu, widząc zmęczoną twarz swojej rodzicielki. Naprawdę się starał, jednak nie wyszło.

- Smarkaty cudak już w łóżeczku? – Mruknął z ironią Tobiasz. – Popłakało się stworkowi, co nie?

Oskar zlekceważył wcześniejsze niedojrzałe uwagi brata, jednak tym razem nie wytrzymał i tłumiona dotychczas wściekłość znalazła ujście. Swój gniew zamiast na Tobiasza, ostatecznie skierował na matkę.

- Nigdy więcej nie waż się wysyłać małej do tego drania! Słyszysz mamo? – Powiedział przez zaciśnięte zęby, jednocześnie uderzył pięścią w stół. – Mało cię zranił? Chcesz żeby ranił i ją? Ona ma dopiero dziesięć lat do cholery!

- Wiesz, że nie miałam wyjścia – usprawiedliwiała się matka – Zagroził, że jeśli nie wyślę jej do niego tym razem, to wystąpi ze skargą do sądu.

- On tylko udaje troskliwego ojca, nic więcej – Oskar nie krył swojej niechęci do tego mężczyzny. Chłopak był jego pasierbem, co pogłębiało przepaść. – Tak bardzo skrzywdził małą, dlatego pytam, po co ta szopka?

- Zamknij się! – Wrzasnął Tobiasz wstając z krzesła. – Przestań oczerniać tatę! Ten cudak pewnie zasłużył…

- Lepiej zamilcz, bo sam nie wiesz co mówisz. – Odparł Oskar z pogardą w głosie. – Co takiego dziesięcioletnie dziecko musiało zrobić, by wyrzucić je z domu?! Ona spała na dworcu i żebrała na bilet do domu! Jesteś jego wart, nieodzowny synalek tatusia, który lubi dręczyć małe dzieci. Skoro tak ci go brak, to jedź i z nim zamieszkaj. Ale zaraz, on już ciebie nie potrzebuje, bo przecież znalazł sobie o wiele lepszą rodzinę.

- Oskar! – Krzyknęła matka, próbując uciszyć syna. – Zamilcz dziecko.

- Niby czemu mam to zrobić? – Spytał chłodno chłopak. – Nie myślisz, że najwyższy czas oświecić tego osła? Należy jasno powiedzieć, jak było naprawdę. Niech wreszcie dorośnie i przestanie o wszystko winić osoby wokół niego, nie widząc ani krzty winy w sobie.

- Nie – protestowała kobieta z bólem wymalowanym na twarzy – Jeszcze nie czas.

- Nie czas? – Zakpił Oskar. – A kiedy takowy nastąpi? Ja dowiedziałem się wszystkiego mając siedem lat. Ty nawet nie zorientowałaś się, że Agata zna prawdę od ponad trzech. A Tobiaszek jeszcze nie dorósł? To jakieś kpiny.

- Błagam, uspokój się synku – Prosiła prawie płacząc kobieta – Co w ciebie wstąpiło?

- Po prostu skończyła się moja cierpliwość względem tego bydlaka. Znosiłem jego obecność, gdy byliście razem, choć czułem jakim fałszywym człowiekiem jest. Nic nie mówiłem, kiedy rozstaliście się i podzielił naszą rodzinę. Jednak mam dość siedzenia i patrzenia, jak znęca się nad Agatą. Dla niego liczą się jedynie pieniądze i zyski płynące z jego szemranych interesów.

- Tata taki nie jest! – Upierał się Tobiasz broniąc ojca. – On nas kocha.

- Niech ci będzie – Oskar ustąpił widząc, że ta rozmowa do niczego nie prowadzi – Widzę, że każdy usypał swój własny szaniec. Moje słowa jedynie odbijają się od utworzonych przez was ścian.

- To też i twój ojciec – wtrącił Tobiasz.

- Lepiej będzie pominąć moje zdanie na ten temat. – Oskar dygocąc ze złości ruszył w stronę wyjścia z kuchni. – Straciłem apetyt, więc pójdę spać.

- Co zamierzasz robić jutro? – Spytała pleców syna matka. – Powiesz?

- Zabiorę Agatę na spacer po mieście – Oskar wziął głęboki wdech i odwrócił się z diametralnie zmienionym stanem emocjonalnym. Teraz wydawał się być ostoją spokoju i nawet zdołał się uśmiechnąć. – Pokażę jej nowy dom.

Po tych słowach wbiegł po schodach na górę, pozostawiając Tobiasza z matką w kuchni. Po chwili usłyszeli trzaśnięcie drzwi jego pokoju.

- O czym on mówił mamo? – Zapytał Tobiasz nieco oszołomiony wcześniejszą wrzawą brata. – O jakiej prawdzie nie mam żadnego pojęcia?

- Nie słuchaj brata, gdy jest w takim stanie – poleciła synowi matka – Zmartwił się złym samopoczuciem waszej siostry, dlatego musiał się na kimś wyżyć.

- Czemu wszyscy przejmują się tym cudakiem? – Burknął niezadowolony chłopiec. – Gdyby nie ona, to pewnie nadal miałbym normalną rodzinę. Jej pojawienie się wszystko zniszczyło. Nie cierpię tego grubego smarka.

- Przestań tak mówić o swojej siostrze – Zganiła syna kobieta siadając naprzeciwko – Może jest nam ciężko z jej powodu, ale trzeba ją akceptować, rozumiesz?

- Nie – rzucił chłopak wstając od stołu – I nie chcę.

Obrażony opuścił kuchnię, pozostawiając tam matkę. Kobieta rozpłakała się, dając tym upust własnej frustracji.

•

Słońce wyłoniło się zza horyzontu rozpoczynając nowy dzień. Wpadające przez szpary żaluzji jego ciepłe promienie, delikatnie muskały twarz śpiącej jeszcze dziewczynki. Punkt ósma, Oskar wparował do sypialni siostry i na oścież otworzył tam okno, wpuszczając do środka rześkie, poranne powietrze.

- Wstawaj śpiochu! – Zawołał radośnie budząc siostrę. – Nie trać tak pięknego dnia.

- A muszę? – Dziewczynka mruknęła sennym głosem, jednocześnie nasuwając na głowę kołdrę. – Nie mogę dłużej pospać?

- Nie marudź i wstawaj – Chłopak ściągnął z siostry kołdrę, odsłaniając jej skuloną pozycję. – Podnoś się i biegnij umyć buzię. Kiedy to zrobisz, zejdziesz na śniadanie.

- Po co to wszystko? – Agata apatycznie podniosła się do siadu i przeciągle ziewnęła. – Nie masz nic lepszego do roboty? Spotkania z jakimiś kumplami, czy coś w tym stylu?

- Nie – Oskar podszedł do siostry i prztyknął ją w nos. Następnie jeszcze bardziej roztrzepał jej włosy. – Zaplanowałem cały ten dzień specjalnie dla ciebie, więc się nie ociągaj.

- Naprawdę?! – Zdumiała się Agata. Chwilę wpatrywała się w brata, jakby analizując jego postawę i słowa. Nagle jej twarz rozjaśnił promienny uśmiech. – Będę gotowa za kilka minut.

Po kwadransie zeszła na śniadanie ubrana w swoje ulubione ogrodniczki, T-shirt w paski i koszulę w kratkę na krótki rękaw. Usiadła przy stole i nalała sobie z dzbanka świeżo zaparzonej herbaty, za to nie ruszyła jedzenia.

- Czemu nie jesz? – Zaniepokojony Oskar zmierzył ją badawczym spojrzeniem. – Musisz dostarczyć swojemu ciału witamin i minerałów, inaczej osłabisz je całkowicie.

- Ja po prostu nie mam chęci do jedzenia – tłumaczyła dziewczynka – Nie rozumiem skąd ta blokada, ale spróbuję zjeść dla ciebie, ok?

- Nie zmuszaj się dla mnie, tylko dla siebie – westchnął chłopak mierzwiąc jej włosy, następnie włożył jej na talerz tost z serem i pokrojone pomidory. – Musisz to zjeść, inaczej nici ze spaceru.

- Ale… – Chciała negocjować, jednak srogie spojrzenie brata utwierdziło ją w przekonaniu, że nic to nie da. Zrezygnowana wypuściła z płuc powietrze, po czym wzięła jeden kęs sałatki i gryz tostu. Po około dwudziestu minutach, udało jej się wyczyścić talerz, czym zadowoliła brata. Popatrzyła na niego uważnie, po czym wypowiedziała na głos swoje myśli. – Opiekujesz się mną odkąd pamiętam, nie masz mnie czasem dość?

- Nie, bo twoje towarzystwo sprawia mi przyjemność – Odpowiedział łagodnym głosem w lekkim uśmiechu, po czym ostrożnie odgarnął z jej oczu przydługą grzywkę. – Nie wiesz, jak wiele światła wprowadzasz w moje życie. Zajmuję się tobą niemal od dnia twoich narodzin i zawsze czuwałem przy tobie. Przez to znam każdy skrawek twojego ciała i wiem, gdzie i jak nabyłaś poszczególne blizny i siniaki.

- Pewnie sprawiałam sporo kłopotów tobie i mamie – stwierdziła w zamyśleniu Agata – Jestem złym dzieckiem.

- Żadne z tych rzeczy – zaprzeczył jej Oskar – Od dnia narodzin, byłaś nad wyraz spokojnym dzieckiem. Rzadko płakałaś, czym dawałaś wszystkim spać w nocy. Pokochałem się tobą zajmować niemal tak samo, jak twoją osobę.

- Dziękuję za słowa otuchy – posłała bratu wdzięczne spojrzenie – Ty zawsze pocieszasz mnie w ciężkich chwilach. Skąd bierzesz te wszystkie dobre słowa? Wyciągasz je z rękawa?

- Gdybym cię nie znał, uznałbym to za perfidną złośliwość, jednak jesteś zbyt szczerą osóbką – pogładził jej włosy i wstał od stołu – Biegnij umyć zęby, a ja w tym czasie pozmywam. Za kwadrans wychodzimy, więc postaraj się wyrobić do tego czasu.

Agata wstała i ruszyła w stronę schodów. Łazienka była wolna, więc bez problemu umyła zęby wedle prośby brata. Następnie posłała łóżko i otworzyła szerzej okno, w celu wywietrzenia powstałego po nocy zaduchu. Kiedy skończyła, zbiegła szybko do frontowych drzwi. Oskar czekał na nią przy schodach, dlatego od razu wyszli z domu. Zapowiadała się naprawdę świetna pogoda, co cieszyło dwójkę spacerowiczów.

- Jak wyglądają nasze plany na dzisiaj? – Dociekała ożywiona dziesięciolatka. – Gdzie mnie zabierzesz? Dokąd idziemy?

- Przystopuj trochę z tymi pytaniami – stopował ją w śmiechu brat – Najpierw pokażę ci miasto i szkołę, do której zapisała cię mama. To powinno na razie zaspokoić twoją ciekawość.

- A jest tu biblioteka? – Dopytywała się dziewczynka. – I księgarnia?

- Są i biblioteka i księgarnie – odpowiedział uśmiechając się Oskar – Twój entuzjazm jest zaraźliwy, wiesz?

- Cieszę się, że spędzam z tobą czas – Agata obdarzyła brata stęsknionym spojrzeniem – Ostatnio prawie w ogóle się nie widywaliśmy, a jak w październiku wyjedziesz na studia, to znowu cię stracę.

- Nie martw się tym mała – pocieszał siostrę – Wystarczy, że zadzwonisz, a rzucę wszystko i przyjadę ci pomóc. Teraz jednak ciesz się chwilą, ok?

- Dobrze – przystała na to dziesięciolatka – Obiecuję dzwonić jedynie w ostateczności i tylko w ważnych sprawach.

- Przestań być przy mnie taka dojrzała. – Delikatnie pacnął ją w czoło. – Nie jesteś osobą dorosłą, a jedynie dzieckiem. Powinnaś być sobą, czyli dziesięciolatką.

- Tyle, że ja nie wiem jak – zasępiła się Agata – Odkąd pamiętam kazano mi zachowywać się dojrzale, jakkolwiek to brzmi.

- Po prostu się baw i ciesz wakacjami letnimi – poradził jej Oskar – Reszta sama przyjdzie.

- Mam wyluzować? – Uśmiechnęła się w zamyśleniu. – Ok, spróbuję.

- W rzeczy samej. – Potwierdził chłopak. – To dobre nastawienie, i tak trzymaj.

Zwiedzanie miasta zajęło im pół dnia. Agata bawiła się tak dobrze, że zapomniała o swoich zmartwieniach. Wrócili na obiad do domu, a potem Oskar zabrał siostrę na dalszą wyprawę do lasu, nieopodal ich domu. Zaprowadził ją pod wielką górkę, a raczej zarośnięty wał ziemi. Z początku nie miała zielonego pojęcia co to jest, jednak kiedy wdrapali się na jej szczyt, od razu zgadła gdzie są.

- To opuszczona strzelnica pancerna, prawda? – Upewniała się siadając na trawie i patrząc w widoczne zarysy dawnej strzelnicy wojskowej. Wszystko było mocno zarośnięte. – Siedzimy na wale zatrzymującym pociski.

- Fajne miejsce, prawda? – Zapytał w zamyśleniu Oskar. – Gdy po raz pierwszy tu trafiłem, pomyślałem o tobie. Panuje tu cisza i spokój, a do tego nikt tu się nie zapuszcza. Możesz ćwiczyć w tym miejscu swoje zdolności.

- Mama nie pozwala mi ich używać – zauważyła Agata mierząc brata badawczym spojrzeniem, jakby chcąc sprawdzić jego reakcję – Twierdzi, że powinnam kryć się z moją innością.

- Dobrze wiemy, że mimo zakazu używasz swoich mocy – uśmiechnął się Oskar patrząc na siostrę z wyzwaniem w oczach – Jesteś kim jesteś, a te zdolności są częścią twojej tożsamości, czyli ciebie.

- Chyba tylko ty tak uważasz – nachmurzyła się dziewczynka spuszczając swój wzrok – Wszyscy inni wstydzą się tego kim lub czym jestem.

- Głuptas z ciebie – wyśmiał ją brat – Nie przejmuj się tym, co inni myślą o tobie, bo najważniejsze jest tu twoje zdanie. Weź wywody innych w nawias i pozostaw jedynie swoje, czyste myśli. Od razu zrobi ci się lżej, zobaczysz.

- Mam to immanentnie zgłębić? – Spytała jednocześnie rozważając sugestię brata. – Hm, czysto subiektywne spojrzenie z równoczesnym niejako uosobieniem siebie jako transcendentnej siły własnego, wewnętrznego świata.

- Słyszę, że powiększyłaś swój słowniczek, co tym razem czytasz? – Zwrócił uwagę na specyficzne słownictwo siostry. Zawsze gdy czytała jakąś książkę naukową, jej słownictwo wzbogacało się diametralnie o kilka nowych pojęć, zwykle niezrozumiałych, dla przeciętnego człowieka. – Pachnie mi tu filozofią.

- Jak byłam u taty, to Anna robiła porządki i chciała wyrzucić kilka książek swojej siostry. Przejrzałam je i wybrałam jedną, której jeszcze nie znałam. – Wyjaśniała Agata. – Książka autorstwa Immanuela Kanta, trochę ciężka pozycja, ale ciekawa. Daje trochę do myślenia.

- Ty czytasz Kanta?! – Oskar był pełen podziwu. – Kiedyś trafiłem na fragment z jednego z jego dzieł, mówiący coś o prawdzie, czy czymś tam. Niezbyt zrozumiałem ten wywód. Chylę przed tobą czoła i twą inteligencją.

- Nie musisz – zawstydziła się dziewczynka – Po prostu dużo czytam, a ta lektura sprawia mi wiele problemów.

- Jesteś zbyt skromna, by się czymkolwiek chwalić – podsumował chłopak – Jesteś niczym nieoszlifowany diament. Nikt nie wie, ile jest warta.

- I niech tak pozostanie – mruknęła Agata – Lepiej mieć święty spokój, niż żyć w świetle fleszy i ludzkich spojrzeń.

- Ciekaw jestem, czy ktoś kiedykolwiek odkryje twoją wartość? – Zastanawiał się na głos Oskar. – Nawet by nie wiedział, jak wielki skarb znalazł.

- Wystarczy mi, że ty już to zrobiłeś – zaśmiała się szczerze Agata – Tylko ty jesteś na tyle inteligentny i spostrzegawczy.

- Ładnie to tak śmiać się ze starszego brata? – Udał złość, po czym zaczął gonić uciekającą siostrę. W pewnym momencie zahaczył stopą o korzeń jednego z krzewów rosnących na zboczu pagórka i pewnie upadłby boleśnie turlając się na dół, ale zamiast tego uniósł się w powietrze. Delikatnie opadł w bezpiecznym miejscu, na ściółce leśnej u stóp pagórka. – Co?

- O mały włos – Agata z ulgą wypuściła powietrze z płuc ledwie utrzymując się w pionie. Po chwili osłabiona upadła na trawę. – Bałam się, że zrobisz sobie krzywdę. A to wszystko przeze mnie. Przepraszam.

- Za co? – Zdziwił się Oskar. – To były tylko niewinne żarty. Nie płacz już, bo nie ma za czym.

Podszedł do siostry i mocno ją przytulił. Wtedy już całkowicie się rozpłakała.

- To, co zrobiłaś przed chwilą było niesamowite. – Szepnął jej do ucha, ocierając z oczu łzy. – Uratowałaś mnie i jeszcze za to przepraszasz?! Głuptasek mały z ciebie.

- Tak bardzo się o ciebie bałam – załkała dziewczynka odreagowując swój strach – Skupiłam się na twoim bezpieczeństwie i jakoś się udało uchronić cię przed upadkiem. To mnie jednak wykończyło.

- Myślę, że najwyższy czas wracać do domu – Oświadczył Oskar obdarzając siostrę ciepłym uśmiechem – Jak będziesz się jutro czuła na silach, to pokażę ci inne ciekawe miejsce, ok?

- Uhm – Zgodziła się dziewczynka – A nie będę dla ciebie ciężarem?

- Skądże znowu – podniósł ją na nogi w śmiechu – Chcę pomóc ci rozwijać twoje zdolności. Jak widziałaś, są czasem niezbędnym kołem ratunkowym. To powód do dumy mała.

- Naprawdę tak myślisz? – Spytała niepewnie brata.

- Tak właśnie myślę – Przytaknął wesoło chłopak – Jesteś moim rycerzem w lśniącej zbroi.

- Przesadzasz – westchnęła zmęczona powłócząc nogami po ziemi – To był jedynie przypadek.

- Nie, to przypadek sprawił, że znalazłaś szybko zastosowanie swoich zdolności – zauważył Oskar, wyprowadzając dziesięciolatkę z błędu – Pomyśl, jakie daje ci to możliwości. Będziemy rozwijać twoje zdolności, aż osiągniesz w nich mistrzostwo i zdołasz używać ich niepostrzeżenie.

- Myślisz, że to się uda? – Powątpiewała Agata.

- Nie mam pojęcia, ale przyznaj, że będzie z tego świetna zabawa – rozmarzył się chłopak spoglądając w niebo – Spójrz na to w taki właśnie sposób.

- Spróbuję – Przystała na propozycję brata, widząc jego zapał. – Będę się tym bawić, ale jedynie w ukryciu.

- Znam kilka fajnych miejsc do tego celu – stwierdził w zastanowieniu chłopak – Dziś poznałaś jedno z nich, a jutro pokażę ci następne. Tam zaczniemy naszą zabawę.

Byli już prawie w domu, a kiedy znaleźli się w środku, od razu ruszyli do swoich sypialni. Agata szybko się wykąpała i przebrała w pidżamę. Nie zdążyła jeszcze dotknąć głową poduszki, a zasnęła.