Astrum Natale

To już naprawdę koniec. Dziś zamieszczam obiecany epilog Astrum Natale, a wkrótce dodam coś nowego :)

Epilog

Oranżeria wypełniała się światłem wstającego słońca, budząc ze snu srebrne róże i złote dzwonki. Kwiaty wypełniały swym zapachem całe szklane pomieszczenie, dając sygnał, iż pora wstawać. Barwne witraże wchodzące w skład dachu oranżerii przeistaczały promienie słoneczne w tęczowe odblaski. Właśnie jeden z nich padł na twarz śpiącej w głębokim fotelu kobiety. Ospale zgarnęła z twarzy zagubione kosmyki swoich hebanowych włosów, odsłaniając błękitne oczy.

- To już czas – uśmiechnęła się zrywając w pośpiechu z fotela. Szybko wybiegła z oranżerii wprost na dziedziniec pałacu i nie zwalniając ruszyła alabastrowymi schodami wprost do Sali tronowej.  – Orfeuszu!

- Słucham cię Eurydyko – przywitał ją jasnowłosy mężczyzna promiennym uśmiechem, odprawiając służbę. – Skąd ten pośpiech?

- To już czas – rzuciła próbując złapać oddech po odbytym biegu – Czuję zbliżającą się aurę naszego dziecka.

- Nie zwlekajmy więc – porwał w ramiona żonę Orfeusz – Chodźmy więc go powitać.

                                  

Koniec.