Research

Ok, jakoś wykrzesałam 12 stron w Wordzie. Tak, taka ironia losu. Jak nie intensywny czas, to choróbsko :( Grunt, że wyrobiłam się do końca tego miesiąca. Pozdrawiam wszystkich wiernych czytelników i dziękuję za komentarze.

Stali na szczycie pagórka z uwagą czytając znaleziony w skrytce list.

- „Nie szukajcie mnie…” Co to ma niby znaczyć? – Oburzył się Tobiasz. – Nie chce nas zobaczyć?

- Oczywiście, że chce – pacnął brata w czoło – Agata nie chce nas narażać. Bishop z pewnością ją ściga, a istnieje ryzyko, że może połasić się i na nas.

- Skąd ta pewność? – Nie do końca pojmował słowa Oskara. – Rozumiem, że nie chce nas narazić, ale skąd pomysł, że ten drań będzie chciał zabrać i nas?

- Myślę, że miał taki zamiar już wtedy, ale jakoś z tego zrezygnował – wyjaśniał młodszemu bratu – Dobrze, że matka nauczyła nas kamuflażu. Dzięki temu nikt nas nie rozpozna, w razie potrzeby.

- No tak – przyznał Tobiasz – Myślisz, że ma plan?

- Agata? – Uśmiechnął się szeroko. – Ona zawsze ma plan.

- Aha – westchnął nadal zmartwiony – Mam nadzieję, że jest zdrowa.

- Z naszej rodziny ona najlepiej umie o siebie zadbać – oświadczył Oskar schodząc z góry – W końcu jest dzieckiem naszych rodziców.

§

Wstała wczesnym rankiem. Trochę się denerwowała przed pierwszym dniem w szkole. Dawno nie wiodła normalnego życia i to ją przerażało. Weszła do kuchni, gdzie krzątała się pogodna staruszka. Mieszkali już u niej ponad miesiąc i dzięki towarzystwu kobieta odżyła. To również zasługa potajemnego leczenia energią, które fundowała staruszce podczas snu.

- Dzień dobry wnusiu – przywitała dziewczynkę ciepłym uśmiechem – Jak się spało?

- Całkiem dobrze, choć trochę obawiam się szkoły – ziewnęła siadając do stołu – Nowi ludzie i otoczenie.

- Z pewnością sobie poradzisz kochanie – pocieszała ją stawiając jej pod nosem kubek z kakao – To ci doda energii.

- Dziękuję – westchnęła popijając słodki napój. Kakao kojarzyło jej się z Tobiaszem. – Jest pyszne.

- Tu masz drugie śniadanie – podała jej pudełko z kanapką i jabłko – I pamiętaj by zawsze się uśmiechać. Wtedy wszystko będzie dobrze.

- Tak myślisz? – Zastanowiła się nad tą poradą. – Tak zrobię.

- Gotowa? – Do kuchni wszedł Tsuna – Odwiozę cię pod samą szkołę.

- To niedaleko – mruknęła kończąc kakao – ale skoro chcesz, to niech tak będzie.

- Yoshi chce cię odprowadzić – zachwycała się staruszka – babcia jest taka dumna.

- Możesz nazywać mnie Tsuna? – Od początku nie mógł wbić swojego imienia tej kobiecie do głowy. Zdrabniała je na różne sposoby, ale nie w należyty sposób, bynajmniej dla niego.

- Oj wnusiu – zrobiła niewinną minę – Tsuna brzmi jak nazwa tej tropikalnej muchy.

- Jestem Tsunayoshi a nie tse tse – obruszył się chłopak – Co za pomysł brać mnie za insekta.

- Nie obrażaj się mój ty mężczyzno – pociągnęła go za nadymane policzki pieszczotliwie je tarmosząc – babcia kocha swojego urwisa.

- Ta jasne – jęknął pocierając policzki – Lepiej jak już pojedziemy z Agatą do szkoły.

- Miłego dnia dzieci! – Zawołała za nimi, gdy wychodzili z domu.

- Ta kobieta doprowadza mnie do szału – sapnął wsiadając do samochodu – Traktuje mnie jak małego chłopczyka.

- Jest naprawdę urocza – zachichotała zapinając pasy – Przy niej zapominam o problemach. Cieszę się, że lepiej się czuje.

- To nie jest śmieszne – zarzucił jej wyjeżdżając na drogę – do tego sąsiadka z góry ciągle mnie nachodzi. Może i niewyraźnie mówię po polsku, ale chyba „zostaw mnie w spokoju” powinno do niej dotrzeć.

- Jest wpatrzona w ciebie, jak sroka w gnat – zaśmiała się lekko uderzając jego ramię – Przyznaj, że takie życie to miła odmiana od ciągłej ucieczki w dżungli.

- Przyznaję – rzucił krótko – choć czasem wolałbym zmierzyć się z jakimś sicario niż mieć na ogonie tę rudą kitę z góry.

- Z pewnością – odetchnęła z ulgą, po czym raptownie spoważniała – widziałam wczoraj człowieka Bishopa. To leszcz, ale lepiej go nie lekceważyć.

- Rozumiem – zatrzymał się na parkingu przed szkołą – Zrobię mały rekonesans i sprawdzę okolicę. Wrócisz sama, czy mam po ciebie przyjechać?

- Nie kłopocz się – cmoknęła go w policzek wysiadając – dam sobie radę sama.

- Oby – mruknął odprowadzając ją wzrokiem – czas na mały obchód.

§

Siedział w samochodzie i obserwował okolicę. Ustawił się pod jej dawnym domem. Był świadom tego, iż rodzina przeprowadziła się po jej porwaniu, ale instynkt kazał mu tu czekać. Nagle od strony lasu zobaczył troje młodych ludzi. Dwoje chłopców i dziewczynę.

- Co za zżyte trio – mruknął pod nosem bacznie przyglądając się każdemu z osobna. Dziewczyny nie kojarzył, ale w ruchach chłopaków wychwycił coś znajomego. Szczególnie u tego młodszego. – Czyżby jednak szczęście się do mnie uśmiechnęło?

Nagle dziewczyna się wywróciła mocno obcierając sobie kolano na betonowych płytach. Z uwagą patrzył jak starszy z nich bierze ją na ręce. Od razu było wiadomo, że nie jest mu obojętna. Bishop uśmiechnął się zadowolony.

- Słaby punkt każdego mężczyzny – szepnął poprawiając ostrość w lornetce – Ktoś kogo kocha.

Coś przykuło jego uwagę, a mianowicie zielony błysk od strony tego młodszego. Rana na kolanie znikła. Czyżby jednak popełnił błąd w przeszłości nie zabierając całej trójki?

§

Agata weszła do zapełnionej klasy. Ogarnęła ją nostalgia na widok ławek i krzeseł ustawionych jedno za drugim.

- To wasza nowa koleżanka Agata Marzec – przedstawił ją nauczyciel i jej nowy wychowawca – Traktujcie ją dobrze.

- Witam – przywitała się nie zapominając o uśmiechu – Miło was poznać.

- Usiądź z Michałem – polecił jej nauczyciel wskazując wolne miejsce w trzecim rzędzie obok piegowatego rudzielca – Michał podziel się podręcznikiem z koleżanką.

- Dobra – sapnął chłopak przesuwając na środek ławki podręcznik od matematyki – Robimy zadania od 1 do 12.

- Zrozumiałam i dziękuje – usiadła na wskazanym miejscu i wyciągnęła z plecaka zeszyt do matematyki. Po chwili była gotowa do lekcji, a po niespełna pięciu minutach skończyła zadania, które nie należały do najtrudniejszych. – Chcesz spisać?

- Już zrobiłaś?! – W szoku patrzył na nią szarymi oczami. – Jesteś cyborgiem?

- Nie, człowiekiem – odpowiedziała w śmiechu – Po prostu rozwiązywałam gorsze równania.

- Aha – oczywiście skorzystał z jej propozycji i przepisał wyniki zadań – Jestem dobry z wuefu.

- Przyjęłam – mrugnęła do niego przyjacielsko. Nawet ciekawie było rozmawiać z innymi. Może obierana w dzieciństwie strategia była błędna? Teraz nie będzie się izolować i ukrywać. Najtrudniej znaleźć coś co jest na widoku. – Może i skorzystam.

§

Szli w stronę miasta w dość mieszanych humorach. Oskar niósł na rękach Baśkę, która wtuliła się w jego pierś.

- Mój ty bohaterze – pocałowała go w policzek. – Fajnie mieć przy sobie chodzącą apteczkę.

- Nie nazywaj mnie tak – obruszył się Tobiasz – Następnym razem w ogóle ci nie pomogę i będziesz kuśtykać.

- Nie gniewaj się misiu – zmierzwiła włosy młodszemu towarzyszowi – Mam pomysł, postawię ci lody!

- A co ja, sześciolatek? – Warknął zaciskając zęby. – Weź coś zrób z tą swoją dziewczyną bracki, bo nie ręczę.

- I to niby ja uchodzę z tego wybuchowego – zaśmiał się Oskar stawiając na ziemi dziewczynę – ale powinieneś uważać z używaniem energii na wolnej przestrzeni. Co jeśli ktoś to zobaczy?

- Raczej nikogo tu nie widać – Baśka zakręciła się wokół osi. – Pustkowie.

- Nie wygłupiaj się – sapnął przyciągając do siebie zadowoloną dziewczynę – Choć lubię gdy zachowujesz się tak beztrosko.

- A moglibyście oszczędzić mi tych scen miłosnych? – Tobiasz zrobił wymownie odruch wymiotny. – Ej, no nie patrzcie tak na mnie.

- Dzieciak! – Odparli chórem w śmiechu pozostawiając go w tyle.

Oskar w pewnej chwili jednak cofnął się i łapiąc brata za ramię pociągnął go za sobą. Coś go zaniepokoiło, a mianowicie ukryty w zaroślach oliwkowy Suv. To nie było normalne zjawisko, nie w tym mieście.

- Idziemy na lody – orzekł ku radości Baśki.

§

Tsuna odstawił samochód pod dom babci, by następnie na piechotę pokonać miasto. Obchód zajął mu pół dnia. Niestety potwierdził słowa Agaty. Zaobserwował czterech tropicieli kręcących się w okolicach starego domu dziewczynki.

- Bishop nie próżnuje – mruknął dostrzegając przy cmentarzu oliwkowego Suva. Jednak nie to go zmartwiło. Za kierownicą siedział sam generał we własnej osobie. – Cholera. Nie spodziewaliśmy się, że tak wcześnie tu zawita.

Skierował się spokojnym krokiem w stronę centrum. Wolał nie ryzykować spotkania twarzą w twarz, dlatego postanowił wrócić do domu. Kiedy przechodził obok ratusza, minął trójkę młodych ludzi. Od razu było widać, że to dziewczyna im przewodzi. Od młodszego z chłopaków poczuł znajomą aurę, jednak to starszy wzbudził jego ciekawość. Już dawno nie widział destrukcyjnej energii, której barwa przypominałaby krew. Czyżby spotkał braci Agaty?

- Jaki ten świat mały – zaśmiał się pod nosem idąc dalej przed siebie – Mała z pewnością zaleje mnie pytaniami o tę dwójkę.

§

Tobiasz poczuł na sobie czyjeś spojrzenie. To było dość nieprzyjemne doznanie, po którym coś próbowało wedrzeć się do jego umysłu. Rozejrzał się wokoło, ale ciężko było wyłapać kogoś podejrzanego w mieście wypełnionym ludźmi. Kątem oka dojrzał dawnego kolegę z liceum, dlatego postanowił z nim porozmawiać.

- Gdzie ty leziesz? – Zatrzymał go Oskar czujnie obserwując okolicę. – Lepiej się nie rozdzielać.

- Daj spokój, odejdę tylko na chwilę – wzruszył ramionami – Chcę pogadać ze znajomym.

- Masz pięć minut – rzucił tonem nie podlegającym dyskusji – Kumasz?

- Nie jesteś moim ojcem – warknął zirytowany – będę robił co chcę.

- Fakt, nie jestem nim – posłał mu surowe spojrzenie – jestem zaś twoim starszym bratem.

- Oszczędź sobie – westchnął czując się jak dzieciak – Nie jestem już dzieckiem.

- Ale nadal jesteś młodszy – zauważył poważnie – dlatego się tak nie unoś.

- Nie unoszę się – skrzywił się urażony – Lepiej zajmij się swoją dziewczyną i daj mi spokój.

Odszedł spiesznie chcąc tym samym skończyć rozmowę z bratem.

- Tobi! – Zawołał go Oskar z niepokojem w oczach. Ten Suv nadal zaprzątał jego myśli. – Cholera.

- Daj spokój – Baśka poklepała ramię starszego z braci. Przez kilka lat odkąd go znała jego włosy znacznie pojaśniały, a oczy stały się zimne niczym stal. – Jest już dorosły i wie co robić.

- Ostatnim razem gdy zostawiłem ich samych – wspominał z bólem wymalowanym na twarzy – Agatę porwano, a on prawie umarł.

- Podejrzewam jak musisz się czuć – chwyciła jego wolną dłoń i obdarzyła ciepłym uśmiechem – nie jesteś odpowiedzialny z los swojej rodziny. Każdy z jej członków dokonuje własnych wyborów. Sam mówiłeś, że Agata jest mądrą dziewczynką i potrafi o siebie zadbać. Już fakt, że uciekła tamtemu gościowi świadczy o jej zaradności.

- Czasem nie rozumiem, dlaczego to wszystko ci powiedziałem – sapnął znużony – Przyszła pani psycholog, masz talent do wydobywania informacji.

- Jestem skrupulatna w tym co robię – wyszczerzyła się cmokając go w policzek – Udajesz bryłę lodu, choć w rzeczywistości jesteś bardzo wrażliwym facetem. Od razu to dostrzegłam i z tego powodu stałeś się bliski mojemu sercu.

- Jesteś dość sentymentalna – zaśmiał się cicho – I niebezpiecznie spostrzegawcza.

- Ale za to mnie kochasz – odparła wtulając się w jego bok – schlebia mi to.

- A mnie martwi – mruknął w zamyśleniu. Zdawał sobie sprawę z tego, że ten związek zagraża jej życiu. Z jednej strony jego jeszcze niestabilna energia, a z drugiej czający się gdzieś w pobliżu Bishop. – Stanowisz mój słaby punkt.

- Mam tego świadomość – przyznała mocniej ściskając jego dłoń – wiem też, że nie dasz mnie skrzywdzić.

- Nie jestem w stanie ci tego obiecać – spojrzał na nią dość przybity swoim poczuciem winy – Jestem słaby.

- Tak ci się tylko wydaje – pocieszała go ciepłym uśmiechem – Nadal boisz się swoich zdolności po tym jak straciłeś nad sobą kontrolę i zraniłeś siostrę. Nie powinieneś się tym obwiniać. Od porwania Agaty ciężko pracowałeś nad sobą i wystarczająco opanowałeś swój przepływ energii. Nawet twój brat przyznał, że jest o wiele lepiej.

- Masz rację – zgodził się kątem oka obserwując Tobiasza – O czym można tyle gadać. Pięć minut minęło.

- Wyluzuj – pociągnęła go w stronę kawiarni – Wisisz mi lody.

§

Tobiasz podszedł do rudowłosego chłopaka, który ewidentnie czekał na kogoś pod ratuszem.

- Hej stary – przywitał się z kolegą, którego nie widział od zakończenia szkoły – Jak ci leci?

- Cześć Tobi – rudzielec wyszczerzył się na widok brązowowłosego – Kopę lat cię nie widziałem. Co porabiasz?

- Może nie uwierzysz, ale studiuję – odpowiedział w śmiechu Tobiasz – A co z resztą ekipy?

- Różnie – wzruszył ramionami – Łuki skończył w Suwałkach zaobrączkowany, a Miki podobnie jak ty poszedł studiować.

- A co z Rafim? – Był ciekaw co u jego najlepszego przyjaciela. Czuł się winny, że po porwaniu Agaty pozrywał kontakt ze wszystkimi znajomymi. Rzucił nawet deskę, czego brakowało mu najbardziej. – Sorry, że tak długo nie dawałem o sobie znać, ale miałem dość skomplikowaną sytuację. Nie chciałem was do tego mieszać.

- Słuchaj stary – zastopował go rudowłosy nie ukrywając złości – Kumam, że miałeś pewne powody, ale odciąłeś się całkowicie od kumpli. Rafi zniósł to najgorzej. Rok temu miał wypadek na stoku i stracił czucie od pasa w dół. Nie wytrzymał tego i ze sobą skończył.

- Nie wiedziałem – spuścił wzrok przepełniony poczuciem winy – Cholera Fabian, ja na serio…

- Daruj sobie – zielone oczy kumpla wyrażały wściekłość. Nie uszło to jego uwadze. – I dobrze, że czujesz się z tym źle. Poniekąd to twoja wina.

- Powiesz mi przynajmniej, gdzie leży? – Spytał niepewnie. Gryzło go sumienie, że porzucił najlepszego przyjaciela. – Proszę.

- Leży na Nowym Cmentarzu – poinformowała go Gabi, młodsza siostra Rafiego, która podeszła do Fabiana. Najwidoczniej to na nią czekał rudzielec.

- Dziękuję – posłał dziewczynie pełne skruchy spojrzenie – I przepraszam.

- W odróżnieniu od reszty ja z Rafim poznaliśmy prawdę – odparła łagodnie – Tamtego dnia wszystko widziałam. Twoja siostra poświęciła się dla ciebie.

- Tobi! – Oskar spiesznie podszedł do brata. – On tu jest. Cholera! Wiedziałem, że jest jeszcze za wcześnie na powrót!

- Uspokój się – Goniła go Baśka. – Nie jest pewne, czy widział zdarzenie przy cmentarzu.

- To jasne, że widział – warknął Oskar łapiąc brata za ramię – Inaczej by nie śledził Tobiego. Jeśli tym razem porwie i jego. Agata mi nie wybaczy, kumasz?

- Wyluzuj – Tobiasz zauważył, że bratu puszczają nerwy. – Twój przepływ, wycisz go. Nie chcemy powtórki z wybuchem.

- Próbuję – denerwował się szarooki – Cholera.

- Już dobrze – Basia nieoczekiwanie pocałowała namiętnie Oskara, na co ten zdębiał. – No, teraz jest z pewnością lepiej.

- Uprzedzałabyś – skrzywił się Tobiasz – Choć z drugiej strony, uspokoiłaś tego choleryka.

- Pomożemy wam uciec – stwierdziła Gabi wyciągając z kieszeni Tobiasza jego komórkę. Wpisała mu w kontakty swój numer, po czym oddała telefon. – Zadzwoń, gdy już będziesz bezpieczny.

- O-ok. – Wyrzucił z siebie w zdumieniu. – Zadzwonię.

- Widzisz tego oliwkowego Suva? – Zaczepiła ją Basia dyskretnie pokazując samochód na parkingu. – To nasz dręczycie.

- Poznaję go – szepnęła lekko wystraszona – Ten typek porwał siostrę Tobiasza.

- To dobrze, że wiesz – uśmiechnęła się ciepło – Ja chronię starszego, a tobie oddaję młodszego. Te dwa uparciuchy niemal całkowicie odgrodzili się od innych ludzi.

- Rozumiem – Gabi poprawiła swoje jasne włosy – Skąd ty…

- Mam do tego nosa – zachichotała cicho – Liczę na ciebie.

§

Bishop uważnie śledził każdy ruch braci Little Rose. Z tego co zauważył, to słabszym ogniwem był młodszy z nich. Czyżby nie posiadał zdolności ofensywnych? Coś czytał na ten temat w dokumentacji Chimery. Zielona energia leczyła, jednak była dość rzadka u esperów. W większości posługiwali się oni zdolnościami dywersyjnymi, bądź ofensywnymi. Najbardziej pożądanymi rodzajami byli posiadacze uzdrowiciela i wzmacniacze.

- Skoro Little Rose jest wzmacniaczem i kopiarką, a ten podlotek uzdrowicielem – zastanawiał się podczas obserwacji chłopaka – czyżby prawdopodobnym było, iż najstarszy jest ofensywą? Mały oddział, jak ta lala.

Nagle coś wyrwało go z zamyślenia. Para dzieciaków, które o ironio wylały mu na przednią szybę kefir. Ta mała dywersja uniemożliwiła mu dalszą obserwację. Zgubił swoje cele, a te psotne bachory dość szybko się ulotniły.

- Cholerne bachory – warczał wściekły próbując wyczyścić szybę – Ta dwójka nie jest taka głupia jak myślałem. Zostałem zdemaskowany, a do tego spalony.

§

Agata zadowolona opuściła budynek szkoły. Normalne życie było dość odprężające i całkiem zabawne. Nie wymagało zbytniego wysiłku, co ją cieszyło.

- Hej, gdzie mieszkasz? – Zaczepił ją kolega z klasy. – Może cię odprowadzę?

- Nie trzeba – posłała mu ciepły uśmiech – Mieszkam całkiem blisko.

- Młoda! – Zawołał ją Tsuna, wyłaniając się zza bramy. Po jego minie wyczytała, że jest jakiś problem. – Wracamy do babci.

- Rozumiem – westchnęła, po czym odwróciła się do Michała – Muszę już iść. Do jutra!

- Ale… – Zdumiony patrzył jak nowa dziewczyna odchodzi spiesznie z jakimś Azjatą – Do jutra.

§

W Bogocie panowała ciężka atmosfera. Kilku sicario naraziło się guerillas, którzy przetrząsali niemal każdy kąt dżungli i wiosek.

- I weź tu odpocznij człowieku – stęknął Swen kątem oka dostrzegając skradających się do jego kryjówki przydupasów Bishopa – Czyli jednak zabrakło im jaj, by przesłać generałowi moją wiadomość.

Bez problemu ukatrupił cały oddział poszukiwawczy Bishopa. Oszczędził jednak jego przywódcę, a mianowicie panią kapitan Kirę.

- Co za spotkanie dawnych kompanów – zakpił przydeptując ranę na jej ramieniu, na co skrzywiła się z bólu – Twarda z ciebie sztuka Elizo.

- Ty skurwysynie – wysyczała dość jadowicie – czemu zwiałeś?

- Nie zwiałem – wyśmiał ją rozbawiony jej uporem – Uznałem, że czas wrócić na własne śmieci. Ta mała dała mi sporo do myślenia.

- Twierdzisz, że ta smarkula jest przyczyną? – Zdumiała się jego odpowiedzią. – Żarty sobie stroisz?

- Nie twierdzę, że odszedłem przez małą – odparł urażony – Dołączyłem do Bishopa, bo nie miałem nic lepszego do roboty. Jednak życie psa mi nie leży. Jestem mordercą Elizo, a Bishop mnie ograniczał.

- Kim ty tak w ogóle jesteś? – Dopiero teraz uzmysłowiła sobie swoją sytuację. Wokoło walały się ciała jej oddziału. Dziesięciu wykwalifikowanych żołnierzy poległo w ułamku sekundy. Niby znała Sewna od kilku lat i traktowała go jak rozwydrzonego bachora. Teraz ukazał jej swoją prawdziwą twarz. – Agata kiedyś powiedziała mi, że żyję w ułudzie. Twierdziła, że ty i Bishop jesteście pod wieloma względami podobni, jak i różni.

- Cała ona – zaśmiał się szczerze – Naprawdę polubiłem tego szkraba. Jako jedyna dostrzegła moją prawdziwą naturę. Szczere z niej dziecko.

- Sądziłam, że generał zna cię od poszewki – zdziwiła się jego wyznaniem – Nawet zna twoją tożsamość.

- W Kolumbii i niemal na całym globie świat przestępczy ją zna – wzruszył ramionami – Chciałem skosztować innego życia, ale po dłuższym czasie zaczęło mi ono przeszkadzać. Nie, raczej nudzić. Bishop poczuł się panem i władcą, zapominając o układzie. Zrobił ze mnie psa. To ujma dla wilka.

- Jesteś Bloody Wolf – jej źrenice rozszerzyły się ze strachu – Nic dziwnego, że nie chciałeś ujawniać tożsamości.

- To dość kłopotliwe, gdy wszyscy chcą cię zabić ze strachu – sapnął wycierając o jej kurtkę nóż – Wiesz, należałem kiedyś do pewnego oddziału. Może nie wyglądam, ale mam ponad trzydziestkę na karku. Podobnie jak Agata jestem posiadaczem przepływu energii. Różnica polega na tym, że mnie stworzono sztucznie.

- Jesteś zabójcą podlegającym DAL? – Przypomniała sobie zapiski Chimery. – Bishop wiedział?

- Nie do końca – uśmiechnął się pod nosem – Wtedy nosiłem inne imię. Wiesz czemu polubiłem Agatę i jej braci?

- Nie – była skołowana. Generał miał pod nosem odpowiedź na swoje pytania, ale ją przeoczył.

- To dzieci moich compadres – jego oczy z morderczych stały się przepełnione ciepłem – jestem dla nich kimś w rodzaju wujka. Eh, chyba zbyt wiele ci powiedziałem. Chciałem cię puścić, jednak w zaistniałej sytuacji nie pozostaje nic innego, jak pozbawienie cię życia.

- Od samego początku chciałeś mnie zabić – zauważyła w śmiechu – Czułam to od naszego pierwszego spotkania.

- Nie wykluczone – przyznał przykucając przy dziewczynie – traktowałaś mnie jak bachora, choć tak naprawdę od samego początku ty nim byłaś. Kłótnie z tobą były całkiem zabawne i umilały mi nudne chwile pod nosem Bishopa. Niestety tu nastąpi koniec. Niedługo zginie i on.

- Jak to? – Patrzyła w jego rozbawione oczy niedowierzając, że taki potwór może istnieć. – Możesz mi chyba to wyjaśnić przed śmiercią.

- Jak zwykle jesteś cwana – wbił w jej brzuch swój nóż wypełniając las jej krzykiem – Odszukam Research’a i piękną Alison. Wskrzesimy DAL i unicestwimy wroga, którym jest twój ukochany tatuś generał. Śpij wiecznie Elizo i pozdrów swoją matkę.

Pociągnął nóż w górę poszerzając ranę aż do klatki piersiowej. Na koniec podciął jej gardło. To był niejako jego akt łaski dla niej. Normalnie pozostawiał swoje ofiary by odchodziły powolną i bolesną śmiercią. Taką szykował właśnie dla Bishopa.