Lavi

No i doczekaliście się wreszcie rozdziału Lavi. Trochę mi zajęło, ale coś się zrodziło w tym moim zakutym łbie. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu ten rozdział i podzielicie się ze mną swoimi uwagami. Pozdrawiam.

Bal

W dniu swoich siedemnastych urodzin Lavi wstała najwcześniej ze wszystkich. Była podenerwowana czekającym ją debiutem w tańczeniu walca z Adamem, a do tego męczyło ją złe przeczucie. Kiedy wyszła na śniadanie, nikt nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. Wszyscy byli zaabsorbowani przygotowaniami do balu. Wczesnym popołudniem, dziewczyna poczuła się mało ważna. Z pochmurną miną usunęła się więc na bok, znajdując samotnię wśród pobliskich krzewów róż.

- Tutaj jesteś – usłyszała głos Akiry, który usiadł tuż przy niej w cieniu jednego z krzewów – Szukam cię od śniadania.

- Tak? – Lavi westchnęła dość ponuro. – Myślałam, że wszystkich pochłonęły przygotowania do tego głupiego balu.

- Nie mnie – chłopiec wyszczerzył się artystycznie, pokazując jej kły – Nie cierpię takich imprez, dlatego grzecznie będę siedział w swoim pokoju.

- Rozumiem – mruknęła nadal nie pocieszona – Nie mam ochoty iść na ten bal.

- To nie idź – Akira wzruszył ramionami. – To proste.

- Nie z Adamem – sapnęła w złości – Mam być jego towarzyszką.

- Aha – nastolatek zrobił głupawą minę – Mam coś dla ciebie.

- Co takiego? – Lavi od razu poprawił się humor. Kochała dostawać prezenty. – Powiesz?

- Zobaczysz, jak ci go dam – zaśmiał się, widząc w jej oczach ciekawość – Trzymaj.

- Wow! – Zobaczyła bransoletkę z dwiema, czarnymi monetami. – Co znaczą te symbole?

- To Lang[1] i Mu Lang[2] – oznajmił, tłumacząc jej znaki na monetach – To chińskie odpowiedniki męskiej i żeńskiej formy wilka.

- Fajne – uśmiechnęła się urzeczona detalicznością monet – dziękuję za prezent.

- Poczekaj, to nie wszystko – Akira pocałował w policzek dziewczynę, po czym na głos wymówił nazwy zwierząt. Po chwili tuż przed nimi zmaterializowały się dwa szczenięta wilków o kruczoczarnej sierści i złotych ślepiach. – To twoi strażnicy. W razie niebezpieczeństwa, będą cię chronić.

- Są śliczne! – Lavi ze szczęścia rzuciła się na szyję chłopaka. – Bardzo ci dziękuję za tak uroczy prezent.

- Cała przyjemność po mojej stronie – uśmiechnął się widząc szczęście dziewczyny – Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin.

- Jesteś jedynym, który o mnie pamiętał – odparła w odpowiedzi raptownie gasnąc – Myślałam, że przynajmniej Amy lub Skot złożą mi życzenia, ale grubo się przeliczyłam. Skąd w ogóle wiedziałeś, że mam dziś urodziny?

- Jestem cienistą bestią – wzruszył ramionami w odpowiedzi – cienie donoszą mi o różnych rzeczach, a w tym i o dacie twoich urodzin.

- Ciekawe – zaśmiała się w reakcji na jego minę – Dzięki tobie lepiej się już czuję.

- To dobrze – Akira wstał z miejsca i otrzepał z trawy spodnie – muszę już stąd iść, bo szuka mnie Dark.

- Rozumiem – Lavi pożegnała się z kolegą, obdarzając go ciepłym spojrzeniem – Jeśliby o mnie pytał…

- Wiem – westchnął powoli odchodząc – nikogo nigdzie nie widziałem.

- Dziękuję – dziewczyna posłała chłopakowi ciepły uśmiech – Kiedy ty obchodzisz swoje urodziny?

- To ludzki zwyczaj, nie nasz – Akira odwrócił się w stronę koleżanki z zamyślonym wzrokiem. – Żyjemy zbyt długo by celebrować te dni.

Po tych słowach zniknął za odgradzającymi ją od reszty ogrodu krzewami róż. Jeszcze zanim całkowicie odszedł Lavi dostrzegła na jego twarzy smutek. Wiedziała, że pomyślał o dziadku. Westchnęła ciężko czując chwilowe poczucie winy.

*****

Shiki od świtu wciągnięty był w zawirowania związane z wieczorną imprezą. Miał już serdecznie dość doglądania wszystkiego i wszystkich. Postanowił sobie zrobić chwilę wolnego. Wyskoczył przez okno i ukrył się pomiędzy wysokimi krzewami z dala od domu Darków. Nagle poczuł, że nie jest sam. Obejrzał się za siebie i zobaczył motyla Piątego.

- Pokazałbyś się, zamiast śledzić mnie za pośrednictwem tego robactwa – sapnął zmęczony Shiki, zaplatając ręce na piersi – Co się stało, że za mną podążasz? Zazwyczaj mnie unikasz.

- A dziwisz mi się? – Butterfly ukazał się tuż przed bratem. – Ostatnim razem ćwiczyłeś na mnie sztukę miecza, bawiąc się we fryzjera. Obciąłeś mnie na pazia!

- Nawet dobrze wyglądałeś w tej fryzurze – zadrwił Shiki w śmiechu – Przynajmniej widziałem twoją twarz.

- To nie było zabawne – nadąsał się chłopak przeczesując swoje długie, czarno-czerwone włosy – Ale nie o tym chciałem z tobą rozmawiać.

- W takim razie o czym? – Czarnowłosy zmierzył młodszego brata badawczym spojrzeniem. Z całej ferajny męskiego smoczego rodzeństwa, on wydawał się być nawet interesujący. Przynajmniej nigdy bez dobrego powodu nie zawracał mu głowy.

- Chodzi o Lavi – Butterfly starał się ukryć niepokój w swoim głosie. – Dziś kończy siedemnasty rok życia. Wiesz, co to oznacza.

- Masz na myśli tę piekielną pieśń? – Czerwone oczy skierowały się na Piątego. – Tę, której fragmenty śpiewała ci twoja matka?

- Tak – Butterfly odwrócił się tyłem do starszego brata, nie chcąc pokazać mu swojego smutku. – Szósta para zjednoczona, da początek nowej ery. Niczym feniks się odrodzi na popiołach smoczej ziemi. Siedemnasty rok pokarze, czym się stanie zjednoczenie.

- Przesadzasz – Shiki zmierzwił bratu włosy. – Lavi nigdy nie stanie po złej stronie.

- Ja się martwię o Szóstą, bo te słowa mówią również, że grozi jej niebezpieczeństwo – mruknął Piąty dość pochmurnie – Ouroboros nie jest jej ojcem, ale Kronos. Studiowałem wiele pism i przejrzałem tysiące wspomnień cofając się w czasie. Nawet nie wiesz, do jakich informacji doszedłem.

- Czekaj – Zastopował go Shiki – Jak to Kronos jest ojcem Lavi?

- Ouroboros pierwotnie było nazwą zgromadzenia najsilniejszych rodów smoków – tłumaczył Butterfly – W skład zgromadzenia wchodziło siedmiu przedstawicieli tych rodów. W ostatnim wieku ich panowania doszło do rozłamu, a w konsekwencji tego do wojny. Rody niemal całkowicie powycinały się w pień. Zostały tylko dwa. Wkrótce po tych wydarzeniach wskrzeszono Ouroborosa, jednak stał się on tytułem królewskim. Bój o niego stoczyło dwóch braci. Kronos i Drakun. Wygrał pierwszy z nich, jednak ten drugi objął stanowisko władcy.

- Dlaczego? – Pierwszemu coraz bardziej nie podobała się ta historia.

- Kronos odnalazł potomków pięciu rodów, a raczej ich nienarodzone dzieci. – Butterfly przymknął na chwilę oczy. – On z Drakunem stanowili rodzinę, więc brakowało przedstawiciela ostatniego z rodów. Kronos znalazł i jego, a raczej ją. Spędził z piękną Sky upojną noc, spładzając mieszane potomstwo. Następnie ukrył dziewczynę w bezpiecznym miejscu i wrócił, by objąć należne mu stanowisko. Niestety Drakun na dobre zadomowił się w pałacu. Władza uderzyła mu do głowy i podstępem zabił brata, a przynajmniej tak mu się wydawało. W rzeczywistości Kronos przeszedł do królestwa demonów, gdzie odzyskiwał swoje siły, stając się panem tych kreatur.

- To stąd ten błękitny płomień – Shiki stwierdził w zamyśleniu. – kiedy o tym pomyślę, to Shoon również przybiera formę błękitnego płomyka.

- Rozumiesz już schemat smoczego rodzeństwa? – Zapytał go Piąty. – Sześć cór i sześciu synów. Każde z nas reprezentuje pary przedstawicieli różnych rodów.

- Prawda – Shiki coś sobie przypomniał. – Każde z nas ma na ramieniu symbol. Mój jest taki sam, jak ten Luny. Idąc tym tropem. Yuki łączy się z Angelem, Damian z Terrą, Kastor z Mirą, Lavi z Shoonem, a ty z Arsurą. Nasze życia opierają się na kłamstwie, a do tego wychodzi na to, że mamy za zadanie odbudować rody.

- Właśnie – potwierdził Butterfly – Powiedziałem to tobie, bo reprezentujesz najstarszy z rodów. Ród Gens. Był on na czele hierarchii zgromadzenia Ouroboros. Kolejność była taka: Gens, Surdo, Kira, Bannio, Ensis, Gelu i Fraus.

- Czyli: szczep, zagłuszenie, mord, rozkazywanie, miecz, lód i przebiegłość. – Pierwszy zdumiony dokonał translacji znaczenia nazw rodów. – Mój ród pewnie kultywował czystość rasy albo pamięć o nich.

- Tak – zgodził się z nim Piąty – Ja reprezentuję Ród Surdo, który pieczętował i zamazywał wspomnienia, jak również wszelkie zamierzchłe i niewygodne wydarzenia.

- Rozumiem – Shiki chwilę się zastanawiał. – Sądzisz, że Kronos przyjdzie dziś po Lavi?

- Tak – Butterfly spojrzał pewnie na brata. – Lavi z Shoonem są kluczem do zdetronizowania Drakuna. Fakt, że Szósta żyła w świecie ludzi przyspieszył niejako plan Kronosa.

- No tak – Pierwszy sapnął w lekkim zaniepokojeniu. Nowe wiadomości całkowicie burzyły jego dotychczasowy świat. – Czas ludzki płynie szybciej niż ten nasz.

- Smoki w dniu siedemnastych urodzin stają się dorosłe – Piąty zerwał kwiat róży i zaczął wyrywać po kolei z niego płatki. – Lavi dziś przybierze swoją prawdziwą formę, ale nie ma o tym bladego pojęcia, bo cały czas żyła poza światem smoków. Trzeba jej to wyjaśnić, inaczej się wystraszy przemiany.

- Kompletnie zapomniałem – Shikiemu zrobiło się głupio. Wyleciało mu z głowy, że powinien uświadomić Lavi o procesie przemiany. Zawsze widział ją jako małą dziewczynkę, ale rzeczywistość okazała się brutalna. Miała już siedemnaście lat, a jego obowiązkiem jest wyjaśnienie jej, jak przebiega proces zmiany w dorosłego smoka. – Lepiej będzie, jak jej poszukam.

- Jest w północnej części ogrodu – poinformował go Butterfly powoli znikając – kryje się wśród krzewów białej róży.

*****

Lavi znużona bezczynnością i złością w pewnej chwili przysnęła. Był naprawdę ciepły dzień, a do tego piękny. Estetyczne kwiaty róż zachęcały do krótkiej drzemki swoim nęcącym i słodkim zapachem, który roznosił się po całym ogrodzie. Słowa Akiry dały jej do myślenia. W sumie, miał rację z obchodzeniem dnia urodzin. Wampiry, smoki, czy demony żyły o wiele, wiele dłużej niż ludzie. Ona po prostu przywykła do trybu życia przeciętnego człowieka, a nie smoka, którym w rzeczywistości była od urodzenia. Ze snu wyrwało ją wycie małych wilczków, które rozbrzmiewało w jej głowie. To było ostrzeżenie, że ktoś nadchodzi. Otworzyła oczy i leniwie się przeciągnęła ziewając. We włosach miała kilka białych płatów różanych, które strząsnął z kwiatów łobuzerski powiew wiatru. Usłyszała szelest liści pobliskich krzewów, zza których wyłonił się pogrążony w myślach Shiki. Kiedy ich spojrzenia się ze sobą skrzyżowały, dziewczyna wiedziała, że czeka ją poważna rozmowa.

- Po co tu przyszedłeś? – Lavi przechyliła głowę w bok, nadymając policzki na znak swojej złości – Jakoś od wczoraj nie masz dla mnie czasu, zresztą jak inni w tym domu. Jedynie Akira mnie zauważa i nawet dał mi prezent.

- Nie zachowuj się jak dziecko – zganił ją lekko, patrząc na jej wyraz złości z politowaniem – Już nim nie jesteś. Dziś wchodzisz w dorosłość.

- Jakoś tego nie czuję – mruknęła pochmurnie ciężko wzdychając – wszyscy traktują mnie jak powietrze, a w szczególności ty.

- Zrozum, że czasem muszę poświęcić się innym rzeczom niż niańczeniu ciebie – sarknął w irytacji. Jak miał ją traktować dorośle, kiedy zachowywała się w tak dziecinny sposób? – Dziś staniesz się dorosłym smokiem, a z tym wiążą się pewne zmiany.

- Jakie? – Dziewczyna raptownie wstała i zbliżyła się do mężczyzny. – Co ma się we mnie zmienić?

- Wygląd – odpowiedział spokojnie – przybierzesz swój prawdziwy kształt.

- Masz na myśli to, że zmienią mi się włosy i oczy? – Zmarszczyła czoło niezadowolona. – Nie chcę być blondynką.

- Chwilowo przybierzesz postać smoka – oznajmił patrząc jej w oczy – w sumie, to wszyscy są ciekawi twojej formy smoka. Ja ponoć wyglądam strasznie i groźnie, a Yuki dystyngowanie i wyniośle.

- Rozumiem – Lavi się zasępiła – Może będzie lepiej dla wszystkich, jeśli nie pojawię się na balu. Jeszcze wszystkim zepsuję zabawę swoją przemianą.

- Głuptasie – westchnął Shiki przygarniając ją do siebie – Kiedy poczujesz, że dziwnie się czujesz, po prostu wyjdź do ogrodu.

- A czy ta przemiana boli? – Zapytała w lekkim strachu. – Nie wiem na co powinnam się przygotować.

- Tylko na samym początku. Czuje się silne ukłucie w klatce piersiowej i potężny ból głowy – wyjaśniał łagodnym głosem, głaszcząc ją po włosach – Później następuje chwila przerwy, by następnie całe ciało zalała fala gorąca. Po tym stajesz się smokiem.

- To mnie w ogóle nie uspokaja – jęknęła wystraszona – ból i gorączka? To nie dla mnie. Można się z tego jakoś wypisać?

- Nie można – zaśmiał się i zmierzwił jej włosy, na których można było dostrzec pojedyncze złote nitki – to twoje dziedzictwo.

- Dziedzictwo brzmi stanowczo zbyt poważnie – sapnęła cicho – a poza tym, moim dziedzictwem jest przekleństwo bliźniąt.

- Dobrze wiesz, co powinnaś zrobić – zauważył Shiki dość stanowczo – Shoon pragnie dołączyć do matki.

- Ale jeśli pozwolę mu odejść i przejmę jego moc, zostanę całkowicie sama – Lavi bała się samotności, a Shoon zawsze przy niej był – A co, jeśli nikt nie zapełni powstałej po Shoonie pustki w moim sercu?

- Zapewniam cię, że się ktoś znajdzie – Shiki nadal nie mógł uwierzyć, że jego mała dziewczynka jest już niemal dorosła. Trudno było mu przyjąć to do wiadomości. W jego oczach nadal była tym bezbronnym dzieckiem, które uratował tamtej zimy. – Zapowiada się na deszcz, więc lepiej wróćmy do domu.

- Masz rację – Lavi chwilę powęszyła nosem. – Czuję ozon w powietrzu, co oznacza, że w pobliżu szaleje burza.

- Mam nadzieję, że żadna burza nie rozszaleje się na balu – pomyślał Shiki, kiedy kierowali się w stronę frontowych drzwi domu Darków. Cały czas miał w pamięci rozmowę z Butterflayem – W kościach czuję, że to się źle skończy.

*****

Wieczorem Lavi ubrała się w przygotowaną wcześniej dla niej przez służbę granatową sukienkę z koronkowymi wykończeniami. Wyglądała jakby ubrała się w kwiat róży, bo dół jej stroju wyglądał jak rozwinięty kwiatostan. Bała się swojego debiutu w tańcu. Niby ćwiczyła przez ostatnie kilka dni, ale nadal nie była pewna kroków. Do tego dochodziły obawy związane z jej przemianą.

- Co jeśli to nastąpi w trakcie tańca? – Zastanawiała się patrząc w lustro. Jej oczy już przybierały barwę lazuru, a na głowie były widoczne pojedyncze pasma złotych włosów. – Shiki mówił, że intuicyjnie wyczuję krytyczny moment i będę miała wystarczającą ilość czasu, by ukryć się w ogrodzie.

Przez swoje zmartwienia nawet nie zauważyła, kiedy do pokoju wszedł Adam. Mężczyzna bacznie się jej przyglądał z uwagą badając wzrokiem nieznaczne zmiany w jej wyglądzie.

- Ładnie ci w tej sukni – komplementował dziewczynę, która zaskoczona jego obecnością niemal podskoczyła pod sufit – To tylko ja, więc się nie lękaj.

- I mówi to wampir do swojej ofiary – sarknęła podchodząc do Darka. Nadal nie zapomniała, że przez cały dzień ją ignorował. – Owca raczej nie przestanie bać się wilka.

- Masz się za owcę? – Zaśmiał się z premedytacją przeinaczając jej intencję wypowiedzi. Dobrze wiedział, że ma do niego urazę za ignorowanie w dniu jej urodzin, ale nie brał sobie tego zbytnio do serca. – Zmieniasz postać, wiesz?

- Wiem – odparła lekko drżącym głosem – jak miło, że mi o tym przypomniałeś. Wyglądam, jak cudak.

- Nie, nie wyglądasz jak cudak – uklęknął na jedno z kolan i ująwszy jej dłoń, delikatnie musnął wargami jej wierzch – Wyglądasz, jak nocna róża obsypana gwiezdnym pyłem. Istne piękno.

- No, co ty – Lavi oblała się rumieńcem zawstydzona słowami wampira. – To trochę krępujące, wiesz?

- Przyzwyczajaj się do komplementów, bo dzisiejszej nocy zbierzesz ich naprawdę dużo – pocałował ją w policzek w lekkim uśmiechu – Czas na nas.

- Świetnie się bawisz – zauważyła w irytacji – Dobrze wiesz, że nie przywykłam do rzeczy tego typu.

- Wiem – potwierdził spokojnie, kierując się z nią do sali balowej – W swoim czasie wszystkiego cię nauczę.

Zatrzymali się tuż przed ogromnymi, ozdobionymi różnorodnymi ornamentami, dębowymi drzwiami, które po chwili się otworzyły, ukazując przepiękną scenerię. Sala była okrągła, a pośrodku niej wisiał onyksowy kandelabr z czarnymi świecami. Kiedy Lavi spojrzała do góry, ujrzała dwie kondygnacje balkonów z miejscami siedzącymi. Kolumny utrzymujące piętra były oplecione krzewami róż, które wypełniały salę słodkim zapachem. Marmurowa posadzka również była zdobiona bogatą ornamentyką, a dodatkowo zmieniała nasycenie barwy z ciemnego granatu do fioletu.

- Pięknie – wyszeptała zachwycona wyglądem sali. Lekkie pociągnięcie ręki przez Adama pozwoliło jej oprzytomnieć. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że oczy wszystkich gości są zwrócone w ich stronę. To ją nieco speszyło, jednak wampir nie dał jej uciec, wzmacniając swój ścisk na jej ręku.

- Witam wszystkich gości – Dark ładnie się ukłonił uprzejmie witając zebranych na sali – Chciałbym przedstawić państwu moją narzeczoną Lavi, dla której jest to pierwsze przyjęcie tego typu. Mam nadzieję, że miło spędzimy tę noc, bawiąc się do białego rana.

Wszyscy zaczęli bić brawo, a zaraz po tym zabrzmiała muzyka. Na nieszczęście Lavi, był to walc. Adam niejako wyczuwając jej obawy, delikatnie objął jej talię i podprowadził ją na środek sali. Następnie przybrał odpowiednią postawę i zaczął prowadzić taniec. Wirowali wspólnie w rytm muzyki, a nastolatka była zdziwiona, że w ogóle tańczy. Trema powoli ją opuszczała i oddała się dźwiękom muzyki. Miała dobrego partnera, więc nie musiała się bać. Po zakończeniu pierwszego tańca, na środek sali zaczęły wchodzić kolejne pary. Bal oficjalnie się rozpoczął.

- Jestem zmęczona – szepnęła nieśmiało tak po ósmym tańcu. Coś jej mówiło, że przemiana jest blisko. – Możemy trochę odpocząć?

- Możemy – uśmiechnął się prowadząc ją w stronę schodów wiodących na piętra – zostawię cię na chwilę samą.

- Mogę się pójść przewietrzyć? – Spytała słabym głosem, bo coś uciskało ją w klatce piersiowej. – Muszę złapać oddech.

- Dobrze – zgodził się widząc jej bladą twarz – Mam iść z tobą?

- Nie trzeba – posłała mu niemrawy uśmiech – po prostu jest mi duszno.

- Rozumiem – Adam westchnął nie wierząc w jej zapewnienia. Nachylił się nad dziewczyną, a następnie łapiąc jej rękę lekko ją ukąsił. – Dzięki temu będę wiedział co się z tobą dzieje.

- Nie ufasz mi? – Spojrzała na niego z wyrzutem.

- Dałaś mi ku temu niejeden powód – oznajmił zasklepiając jej ranę – Baw się dobrze.

- Yhm – sapnęła idąc w stronę wyjścia. Ucisk w piersi był coraz silniejszy i towarzyszył mu niemiły ból głowy. Otworzyła portal prowadzący do ogrodu, gdzie ukryła się pośród wysokich krzewów róż. Po chwili zjawił się przy niej Shiki wraz z Butterfly’em i Shoon.

- Wiesz co masz robić, Shoon – Shiki zwrócił się do poświaty chłopca, który przybierając formę świetlistej kulki zagłębił się we wnętrzu siostry. – Scalenie.

Lavi przeszyła gorąca fala, po której nastąpił wewnętrzny spokój. Czuła się silniejsza i bardziej pewna siebie. Niestety to nie pomogło jej odegnać złośliwego bólu głowy i ucisku w piersi. Zaczynała się dusić i miała uczucie, jakby zamieniała się w bombę atomową tuż przed wybuchem. Krzyknęła, by wyładować narastającą w niej frustrację i nagle wszystko ustało. Była lekka i wolna.

- Jesteś piękna – Shiki z wrażenia prawie upadł.

- Cudowna – Butterfly wytrzeszczał oczy jak jakaś żaba.

- Co się stało? – Adam wyłonił się z cienia i aż oniemiał na zastany widok. Zobaczył błękitno-złotego smoka chińskiego z pięknymi i delikatnymi skrzydłami. – Lavi?

- Witaj w świecie dorosłych maleńka – Shiki pogłaskał grzbiet smoka zauroczony delikatnością jaskrawych łusek. – A teraz weź głęboki oddech i przywołaj w pamięci obraz ludzkiej postaci.

- Śmiało – zachęcał ją Butterfly – pokaż nam swoją prawdziwą formę ludzką.

Lavi wykonała polecenie braci, a po kilku minutach ponownie była człowiekiem. Przemiana kosztowała ją wiele energii i teraz chwiała się na miękkich nogach. Shiki jednak czuwał i złapał ją w odpowiednim momencie.

- Jak się czujesz? – Zapytał bacznie ją obserwując. – Scaliłaś się z Shoonem.

- Dlaczego to zrobiliście? – Spojrzała z wyrzutem w rubinowe oczy brata. – Nie zaczekaliście na moją decyzję.

- Długo się zastanawiałaś i czasu było już niewiele – oznajmił Pierwszy stawiając ją na nogi – Teraz osiągniesz pełnię mocy i staniesz się pełnoprawnym smokiem. Już nie jesteś przeklęta.

- Wcale nie byłaś przeklęta – usłyszeli za sobą czyjś głos – To była jedynie bajka napisana przez Drakuna, by osłabić siłę charyzmy bliźniąt. Ich przeznaczeniem było się zjednoczyć, co właśnie nastąpiło i z czego jestem rad.

- Kim jesteś? – Lavi spojrzała w twarz nieznajomego. Krew w niej wrzała, a serce przyspieszyło swój rytm. Miał złote włosy i bursztynowe oczy, a na twarzy bliznę w kształcie krzyża. – Odpowiedz.

- Dobrze wiesz kim jestem, Lavi – mężczyzna uśmiechnął się serdecznie ukazując swoje kły – Przez skórę czujesz, że jesteśmy ze sobą związani. Nazywam się Kronos Gelu i jestem twoim ojcem.

---

[1] Lang 狼 – wilk.

[2] Mu Lang 母狼 – wilczyca.

Research

Taki króciutki post zapowiadający część drugą Research'u. 

Lavi jeszcze się pisze, więc proszę o więcej cierpliwości ^^;

Prolog części II

Wieczorna mgła osiadła na tafli jeziora nadając mu nieco mrocznego charakteru. Agata siedziała na molo wpatrując się w niewielkie fale, odbijające się od jej zanurzonych w wodzie nóg. Ostatnio dość często przychodziła tu rozmyślać. Wzmógł się lekki wiatr delikatnie rozwiewając jej ciemne włosy. Dziewczyna westchnęła cicho się przeciągając.

- Pora wracać – uśmiechnęła się do przykrytego mgłą jeziora – cztery lata ich nie widziałam.

Wstała i ruszyła w stronę niewielkiego domku, stojącego w oddali. Pośrodku molo pozostały jej mokre ślady stóp, które zacierał swymi powiewami ciepły wiatr.